Στην πόλη αυτή, του Ιταλικού Νότου, συνηθιζόταν τότε η ταρίχευση των σωμάτων των νεκρών και η τοποθέτησή τους στις κατακόμβες της μονής των καπουτσίνων μοναχών, οι οποίες μέχρι και σήμερα αποτελούν ένα μακάβριο μουσείο θανάτου. Το μικροκλίμα στην κρύπτη φρόντιζε ώστε τα πτώματα να... διατηρούνται σε εξαιρετική κατάσταση.
Ο πατέρας της Ροζαλία, ο στρατηγός Μάριο Λομπάρντο, δεν άντεχε να αποχωριστεί την κορούλα του και έπεισε τους μοναχούς της Μονής των Καπουτσίνων στο Παλέρμο να του παραχωρήσουν μια θέση στην υπόγεια κρύπτη τους, την Catacombe dei Cappuccini. Με αυτον τον τρόπο να την επισκεφθεί και να τη δει όποτε ήθελε. Για να καταφέρει να διατηρήσει το πρόσωπό της όσο πιο όμορφο γινόταν, κάλεσε τον φημισμένο ταριχευτή Αλφρέντο Σαλάφια για βοήθεια. Το μυστικό του καθηγητού Σαλάφια, η φθορά και η θλίψη…
Ιταλός χημικός, που είχε ανακαλύψει μία μυστική φόρμουλα, για την διατήρηση των σωμάτων μετά τον θάνατο, ο Σαλάφια ξεκίνησε ταριχεύοντας μικρά ζώα και στη συνέχεια ανθρώπους! Τελειοποιώντας την τεχνική του, κατάφερε να κάνει την μικρή Ροζαλία, ένα παιδί, που όποιος το δει, θρηνεί για αυτό σαν να «έφυγε», μόλις χθες κι ας είναι νεκρό εδώ και ενενήντα ολόκληρα χρόνια. Ίσως τελικά η φθορά, ορίζει, ακόμη και για την θλίψη, μία ημερομηνία λήξης…
Πώς ταριχεύεται η ομορφιά!
Ο ίδιος ο Σαλάφια πέθανε 13 χρόνια μετά το κοριτσάκι, και δεν άφησε πουθενά και σε κανέναν το μυστικό του χημικού μείγματος, που καταργούσε τη φθορά διαιωνίζοντας τη θλίψη. Το μυστικό του φαινόταν να είχε χαθεί για πάντα, μέχρι την ώρα που μια ομάδα Ιταλών επιστημόνων ανακάλυψε και ένα χειρόγραφο από την κληρονομιά του με τίτλο «New special method for the preservation of the entire human cadaver in the state of permanent freshness».
Σε αυτό, ο ταριχευτής εξηγούσε λεπτομερώς τη συνταγή του υγρού που περιέχυσε στις αρτηρίες της Ροσαλία: μια ποσότητα γλυκερίνης, μια ποσότητα φορμαλδεϋδης ενώ μια τρίτη ποσότητα αφορούσε ένα διάλυμα αλκοόλης με σαλυκιλικό οξύ. Οπως εξήγησαν οι επιστήμονες, τίποτε ασυνήθιστο δεν υπήρχε στην φόρμουλα του Σαλάφια, αφού έμοιαζε με εκείνη των άλλων ταριχευτών! Και το ερώτημα, παρέμεινε αναπάντητο: πώς ταριχεύεται η ομορφιά;
Ακόμη και σήμερα, μοιάζει σαν να κοιμάται!
Όσοι επισκέπτονται το Παλέρμο, συρρέουν στη μονή των καπουτσίνων, για να τρομάξουν και να φιλοσοφήσουν με το εφήμερο τις ζωής στις ανατριχιαστικές κατακόμβες. Όμως όλοι φεύγουν βουρκωμένοι και συγκλονισμένοι, από την συνάντησή τους με την μικρούλα. Την bambina ωραία κοιμωμένη του Παλέρμου, το τελειότερα ταριχευμένο κορμάκι όλων των εποχών, αλλά και εκείνο το βλέμμα, το κλειστό πεισμωμένο βλέμμα, που μοιάζει κόντρα στον θάνατο, να ονειρεύεται ακόμα στον αιώνιο ύπνο του…
Το κοριτσάκι μέσα στο γυάλινο μικροσκοπικό φέρετρο, θυμίζει τις κούκλες, που μαγνητίζουν τα παιδικά βλέμματα. Το δικό της βλέμμα, σφραγισμένο για πάντα, μοιάζει θυμωμένο, μπροστά στο αμείλικτο του θανάτου και συγκινεί…Συγκινεί απίστευτα… Η «κούκλα» ήταν κάποτε ζωντανή και έμελε να γίνει η ωραιότερη μούμια του κόσμου.
http://www.planitikos.com/2011/07/blog-post_9969.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου